10 علامت عدم تعادل الکترولیت
عدم تعادل الکترولیت به غلظت غیر طبیعی الکترولیت ها در بدن اشاره دارد. الکترولیت ها مهم هستند زیرا به حفظ هموستاز (شرایط فیزیکی و شیمیایی داخلی) بدن کمک می کنند. به عنوان مثال می توان به تنظیم عملکرد عصبی، عملکرد قلبی عروقی، تعادل اسید-پایه، تعادل مایعات و تحویل اکسیژن اشاره کرد.
کلیه ها علیرغم تغییرات مداوم در بدن به حفظ غلظت الکترولیت در سطوح طبیعی کمک می کنند. عدم تعادل در الکترولیت می تواند به دلیل کاهش دفع الکترولیت، مصرف بیش از حد، حذف بیش از حد، یا کاهش مصرف الکترولیت رخ دهد. بیشتر مشکلات عدم تعادل الکترولیت ها به دلیل ناهنجاری های سطح پتاسیم، سدیم و کلسیم است.
برخی از علل شایع عدم تعادل در الکترولیت ها به دلیل استفراغ شدید، اسهال، سوء مصرف مزمن ملین ها، کم آبی بدن، بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی است. این مقاله به 10 علامت عدم تعادل الکترولیت می پردازد.
همراه کاملیما باشید.
علامت شماره 1 عدم تعادل در الکترولیت: اسپاسم عضلانی
اسپاسم عضلانی زمانی رخ می دهد که انقباض غیرارادی و ناگهانی عضله وجود داشته باشد. اسپاسم همچنین می تواند ناشی از گرفتگی عضلانی باشد که اغلب با یک انفجار درد همراه است. گرفتگی یا اسپاسم معمولاً بی ضرر است و پس از چند دقیقه خود به خود برطرف می شود. بیشتر به دلیل خستگی عضلانی یا عدم تعادل الکترولیت ایجاد می شود.
اسپاسم شدید می تواند باعث پارگی در رباط ها و تاندون ها شود اگر نیرو از قدرت کششی بافت همبند زیرین بیشتر شود. کمبود پتاسیم، منیزیم، کلسیم و سدیم ممکن است باعث اسپاسم یا گرفتگی عضلات شود.
روغن سیاه دانه و هزار فایده! کلیک کنید تا 10 فایده مهم و کارآمد روغن سیاهدانه را بشناسید!
علامت شماره 2 عدم تعادل الکترولیت: ضعف و خستگی
ضعف و خستگی هر دو علائم شایع و غیر اختصاصی شرایط مختلف مانند کم آبی بدن، کمبود تغذیه و عدم تعادل الکترولیت ها هستند. ضعف را می توان به طور کلی به ضعف واقعی و درک شده طبقه بندی کرد. ضعف واقعی معمولاً در بیماریهای عضلانی اسکلتی دیده میشود، در حالی که ضعف عضلانی درک شده زمانی رخ میدهد که برای دستیابی به نتیجه، علیرغم قدرت طبیعی، تلاش بیشتری در مقایسه با حالت عادی مورد نیاز است.
خستگی را می توان به خستگی جسمی و ذهنی تقسیم کرد. خستگی فیزیکی به ناتوانی موقت در حفظ حداکثر عملکرد فیزیکی اشاره دارد در حالی که خستگی ذهنی ناتوانی گذرا در دستیابی به حداکثر عملکرد شناختی است.
علامت شماره 3 عدم تعادل در الکترولیت: فاسیکلاسیون
فاسیکولاسیون یا انقباض، تکرار غیرارادی، موضعی و کوچک انقباض و شل شدن عضلات است. گاهی ممکن است زیر پوست قابل مشاهده باشد. امکان دارد در هر قسمتی از بدن رخ دهد. عضلات عمیقتر تحت تأثیر را میتوان با استفاده از الکترومیوگرافی تشخیص داد. فاسیکلاسیون زمانی اتفاق می افتد که دپلاریزاسیون خود به خودی یک نورون حرکتی تحتانی وجود دارد.
شرایط زیادی وجود دارد که می تواند باعث ایجاد فاسیکولاسیون شود. اکثر این شرایط خوش خیم هستند. برخی از شرایط پاتولوژیک عبارتند از عدم تعادل الکترولیت (مانند کمبود منیزیم)، فلج اطفال، اسکلروز جانبی آمیوتروفیک، مسمومیت با ارگانوفسفره و هاری.
علامت شماره 4 : تشنج
اصطلاح تشنج را می توان به جای واژه تشنج به کار برد. زمانی اتفاق میافتد که عضلات شل میشوند و به سرعت منقبض میشوند و منجر به لرزش کنترل نشده کل بدن میشود. توجه به این نکته ضروری است که همه تشنج ها منجر به تشنج نمی شوند.
در طی تشنج، فرد مبتلا ممکن است دچار گیجی، از دست دادن مختصر هوشیاری، آبریزش آب دهان، توقف موقت تنفس و از دست دادن کنترل مثانه یا روده شود. معمولا از چند ثانیه تا حدود 15 دقیقه طول می کشد. کسانی که تشنج دارند که 5 دقیقه یا بیشتر طول می کشد باید فورا به دنبال مراقبت های پزشکی باشند. این می تواند ناشی از عفونت ها (آنسفالیت، مننژیت)، بیماری سلیاک، تشنج ناشی از تب، ضربه به سر، کمبود اکسیژن به مغز، سکته مغزی و عدم تعادل الکترولیت باشد.
عدم تعادل الکترولیت علامت شماره 5: آریتمی
آریتمی یا آریتمی قلبی به گروهی از شرایط اطلاق می شود که در آن ضربان قلب نامنظم، خیلی سریع یا خیلی کند است. هنگامی که ضربان قلب بیش از 100 ضربه در دقیقه باشد، به عنوان تاکی کاردی شناخته می شود، در حالی که برادی کاردی به ضربان قلب کمتر از 60 ضربه در دقیقه اشاره دارد.
در حالی که مبتلایان به آریتمی ممکن است هیچ علامتی نداشته باشند، ممکن است تپش قلب، تنگی نفس، سبکی سر و درد قفسه سینه نیز داشته باشند. مانیتورهای الکتروکاردیوگرام و هولتر می توانند به تشخیص کمک کنند. درمان ها شامل داروها، قرار دادن ضربان ساز و جراحی است. الکترولیت هایی مانند پتاسیم در عملکرد طبیعی قلب بسیار مهم هستند. این بدان معنی است که عدم تعادل الکترولیت می تواند منجر به آریتمی شود.
علامت شماره 6 عدم تعادل الکترولیت: گیجی
سردرگمی اصطلاحی است که به حالتی اطلاق می شود که در آن فرد مبهم یا گیج است. اصطلاح آشفتگی ذهنی حاد اغلب به جای دلیریوم استفاده می شود. بیماران مبتلا به سردرگمی اغلب از دست دادن جهت گیری را تجربه می کنند و نمی توانند خود را در هویت، مکان و زمان صحیح قرار دهند.
گیجی یک علامت شایع مرتبط با هیپرکلسمی (افزایش سطح کلسیم در جریان خون) است. اگر این بیماری درمان نشود، ممکن است بر وضعیت هوشیاری بیمار تأثیر بگذارد و منجر به کما و سایر عوارض خطرناک شود.
