ایدز و HIV
HIV ویروسی است که سیستم ایمنی بدن را مورد هدف قرار میدهد و تغییر آن باعث افزایش احتمال بیماری های عفونی و ویروسی میشود. به زبان ساده تر، این ویروس سیستم ایمنی بدن را تضعیف میکند و اگر HIV درمان نشود، عفونت ممکن است به مرحله پیشرفته ای به نام ایدز برسد.
امروزه با پیشرفت علم پزشکی، اگر افراد مبتلا به HIV باشند و تحت درمان قرار بگیرند، احتمال ابتلا به ایدز در آن ها کاهش مییابد.
اخیرا طبق آماری موثق ثبت شده است که اگر فرد به طور مداوم از داروهایی به نام درمان ضد رتروویروسی استفاده کند، HIV به یک وضعیت قابل کنترل تبدیل شده است و بسیاری از افراد مبتلا به HIV زندگی طولانی و سالمی دارند و امید به زندگی افراد مبتلا به HIV در حال نزدیک شدن به افرادی است که تست ویروس آن ها منفی می باشد.
در سال های اخیر، افراد زیاد مبنلا به ایدز و HIV از همه رده سنی ها تحت مراقبت دائمی قرار گرفته اند.
در این مقاله، HIV و ایدز ، همه موارد مربوط به آن از جمله، علائم ، علل و درمان آنها را بررسی می کنیم.
با کاملیما همراه باشید.
HIV چیست؟
HIV مخفف ویروس نقص ایمنی انسان (human immunodeficiency viruses) است و به سلول های ایمنی موسوم به سلولهای CD4 حمله می کند. این ها انواع سلول T – گلبول های سفید خون هستند که در گردش می باشند و عفونتها، نقص ها و ناهنجاری های دیگر سلول ها را در سراسر بدن تشخیص میدهند.
برای تولید بیشتر ویروس، HIV سلولهای CD4 را هدف قرار میدهد و به آنها نفوذ میکند. با این کار، سلولها را از بین میبرد و توانایی بدن در مبارزه با سایر عفونتها و بیماریها را کاهش میدهد. این امر خطر و تأثیر عفونتهای فرصت طلب و برخی از سرطانها را افزایش میدهد .
با این حال، شایان ذکر است که برخی از افراد به مدت طولانی بدون هیچ گونه علائمی مبتلا به HIV هستند.
HIV یک بیماری مادام العمر است، اما درمان ها و استراتژی های خاص می تواند از انتقال ویروس و پیشرفت عفونت جلوگیری کند.
ایدز چیست؟
AIDS مخفف سندرم نقص ایمنی اکتسابی (acquired immunodeficiency syndrome) است. این بیماری، مرحله پیشرفته عفونت HIV می باشد.

هنگامی که فرد مبتلا به HIV تحت درمان قرار نمی گیرد، احتمالاً ایدز ایجاد می شود، زیرا سیستم ایمنی بدن به تدریج از بین می رود. با این حال ، پیشرفت در درمان های ضد ویروسی باعث شده است که این پیشرفت به سمت ایدز به طور فزاینده ای کمتر رایج شود.
در سال 2018، بیش از 1.1 میلیون نفر مبتلا به HIV در ایالات متحده زندگی می کردند و 6000 نفر در اثر ایدز جان باختند.
علل HIV و ایدز
HIV می تواند زمانی منتقل شود که مایعات بدن حاوی ویروس با یک مانع نفوذپذیر در بدن یا شکستگی های کوچک در بافت های مرطوب مناطقی مانند دستگاه تناسلی تماس پیدا کند.
به طور خاص، HIV می تواند از طریق موارد زیر منتقل شود:
-
خون
-
مایع منی
-
مایع پیش از منی
-
مایعات واژن
-
مایعات راست روده
-
شیر مادر

لازم به ذکر است، ویروس نمی تواند از طریق بزاق منتقل شود.
یکی دیگر از عوامل اصلی انتقال HIV و ایدز در کشور، به اشتراک گذاشتن تجهیزات تزریق دارو است.
به ندرت، HIV و ایدز در دوران بارداری، زایمان یا شیردهی به نوزادان منتقل می شود.
همچنین، احتمال انتقال ویروس در انتقال خون وجود دارد ، اگرچه هنگامی که اهداء خون انجام میشود، همه عوامل به طور جدی مورد بررسی قرار گیرد، این خطر بسیار کاهش مییابد.
HIV فقط از طریق مایعاتی که حاوی مقدار مشخصی از ویروس هستند منتقل می شود. اگر فردی دارای سطوح غیرقابل تشخیص HIV باشد، ویروس نمی تواند به شخص دیگر منتقل شود.
پزشکان معتقدند HIV زمانی قابل تشخیص نیست که مقدار ویروس در بدن آنقدر کم باشد که آزمایش خون نتواند آن را تشخیص دهد.
داشتن سطوح غیرقابل تشخیص مستلزم این است که فرد به طور مداوم درمان موثر دریافت کند و برنامه توصیه شده را با دقت دنبال کند، که معمولا شامل مصرف داروها در هر روز است. فردی با سطوح غیرقابل تشخیص هنوز HIV دارد و نظارت منظم با آزمایش خون برای حفظ این وضعیت کلیدی است.
پیشرفت HIV به ایدز
شانس پیشرفت HIV به ایدز در افراد مختلف بسیار متفاوت است و به عوامل زیادی مانند زیر بستگی دارد:
-
سن فرد
-
توانایی بدن در دفاع از HIV
-
دسترسی به مراقبت های بهداشتی با کیفیت
-
وجود عفونت های دیگر
-
مقاومت ژنتیکی فرد در برابر گونه های خاصی از HIV
علائم ایدز و HIV
در بیشتر موارد، عفونت های دیگر با باکتری ها، ویروس های دیگر و قارچ ها یا انگل ها، علائم واضح تری از HIV را ایجاد می کنند.

علائم اولیه HIV
برخی از مبتلایان به HIV تا ماه ها یا حتی سال ها پس از ابتلا به این ویروس هیچ علائمی ندارند. به این دلیل، از هر 7 نفر مبتلا به HIV در ایالات متحده 1 نفر نمی داند که مبتلا به این بیماری است.
بدیهی است فردی که هیچ علائمی ندارد به دنبال مراقبت باشد، در نتیجه هنوز خطر انتقال آن بالا است. به همین دلیل، متخصصان آزمایش منظم را توصیه می کنند تا همه از وضعیت ایدز خود مطلع شوند.
در همین حال، حدود 80 درصد از مبتلایان به HIV حدود 2-6 هفته پس از ابتلا به عفونت علائم شبیه آنفولانزا را نشان می دهند. این علائم در مجموع سندرم حاد رتروویروسی نامیده می شود.
علائم اولیه HIV
-
تب
-
لرز
-
عرق کردن به ویژه در شب
-
بزرگ شدن غدد یا تورم غدد لنفاوی
-
خستگی
-
ضعف
-
درد (از جمله درد مفاصل)
-
دردهای عضلانی
-
گلو درد
-
برفک یا عفونت قارچی
-
کاهش وزن ناخواسته با پیشرفت HIV یا تبدیل به ایدز
این علائم ناشی از مبارزه سیستم ایمنی با انواع مختلف عفونت است. هرکسی که چندین مورد از این علائم را دارد و ممکن است در 2-6 هفته گذشته به HIV مبتلا شده باشد و باید آزمایش دهد.
لازم است بدانید که برخی از علائم HIV در طبق جنسیت متفاوت است.
HIV بدون علامت
پس از برطرف شدن علائم سندرم حاد رتروویروسی، بسیاری از افراد سال ها بدون هیچ گونه علائمی به HIV مبتلا هستند.
در حالی که آن ها احساس خوبی دارند و سالم به نظر می رسند، اما ویروس همچنان در حال توسعه است و به سیستم ایمنی و اندام ها آسیب می رساند. اگر فرد از دارویی که مانع از تکثیر ویروس می شود ، استفاده نکند، این روند آهسته می تواند ادامه یابد.
با این حال، مصرف داروهای ضد رتروویروسی می تواند این روند را متوقف کرده و ویروس را به طور کامل سرکوب کند.

مرحله انتهایی عفونت HIV
اگر فرد مبتلا به HIV درمان موثری دریافت نکند، این ویروس توانایی بدن در مبارزه با عفونت را تضعیف می کند و آن را در معرض بیماری های جدی قرار می دهد.
وجود بعضی از عفونتها به پزشک متخصص در شناسایی ایدز کمک میکند. این عفونت ها شامل باکتریها، ویروسها، قارچها یا مایکوباکتریوم هستند.
علائم ایدز میتواند شامل موارد زیر باشد:
-
تاری دید
-
سرفه خشک
-
عرق شبانه
-
لکه های سفید روی زبان یا دهان
-
تنگی نفس
-
غدد متورم
-
اسهال (که معمولا مداوم یا مزمن است)
-
تب بیش از 100 درجه فارنهایت (37 درجه سانتی گراد) که هفته ها طول می کشد
-
خستگی مداوم
-
کاهش وزن ناخواسته
فرد مبتلا به ایدز به طور قابل توجهی در معرض خطر ابتلا به یک بیماری تهدید کننده است.
درمان کنونی اغلب موثر است و میتواند بسیاری از عفونت ها را دور نگه دارد. اگر فرد مبتلا به HIV تحت درمان قرار نگیرد، عفونتهای نهفته که زمانی حداقل مشکلات بهداشتی را ایجاد کردهاند یا هیچ مشکلی برای سلامتی ایجاد نکردهاند، میتواند خطری جدی ایجاد کند. پزشکان از این عفونتها به عنوان فرصت طلب یاد میکنند.
افسانه ها و حقایق HIV و ایدز
باورهای غلط زیادی در مورد HIV وجود دارد که در این قسمت بعضی از آنها را بررسی میکنیم.

موارد زیر، باعث انتقال ایدز یا HIV نمیشوند:
-
دست دادن
-
بغل کردن
-
بوسیدن
-
عطسه کردن
-
حوله های مشترک
-
کارد و چنگال به اشتراک گذاشتن
-
تنفس دهان به دهان
-
هر چیزی که ممکن است تماس تصادفی تلقی شود
-
دست زدن به بزاق، اشک، مدفوع یا ادرار فرد مبتلا به HIV
تشخیص
داده ها نشان می دهد که از هر 7 نفر مبتلا به HIV مثبت 1 نفر در ایالات متحده از وضعیت ایدز خود بیخبر است.
متخصصان مراقبتهای بهداشتی میتوانند خون فرد را برای وجود آنتی بادیهای HIV آزمایش کنند. آن ها قبل از تأیید نتیجه مثبت، خون را دوباره آزمایش میکنند. سیستمهای کنونی آزمایش ایدز، نتیجه تست را در کمتر از 10 روز به شما اعلام میکنند.
انواع آزمایش HIV
آزمایش های تقویت اسید نوکلئیک که گاهی اوقات NAT نامیده می شوند، می توانند عفونت HIV را 10 روز پس از قرار گرفتن در معرض عفونت تشخیص دهند.

آزمایش خون آنتی ژن یا آنتی بادی می تواند HIV را در نمونه خون 18 روز پس از قرار گرفتن در معرض عفونت تشخیص دهد.
اکثر آزمایشات سریع و خودآزمایی آزمایش آنتی بادی هستند و این می تواند آنتی بادی های HIV را 21 روز پس از تماس تشخیص دهد.
جلوگیری از مبتلا شدن به ایدز و HIV
راهکارهای زیر می تواند از مبتلا شدن شما به HIV جلوگیری کند.
استفاده از روش های ایمن تزریق
مصرف مواد مخدر داخل وریدی یکی از راه های اصلی انتقال ایدز است. به اشتراک گذاشتن سوزن و سایر تجهیزات دارویی می تواند فرد را در معرض HIV و ویروس های دیگر مانند هپاتیت C قرار دهد.
هر کسی که دارویی را تزریق می کند باید این کار را با یک سوزن تمیز و بدون استفاده انجام دهد.
بارداری
در حالی که برخی داروهای ضد رتروویروسی می توانند به جنین در دوران بارداری آسیب برسانند، یک برنامه درمانی درست و مدیریت شده می تواند از انتقال آن به جنین جلوگیری کند. لازم است بدانید که ممکن است ویروس از طریق شیر مادر منتقل شود.
زندگی با HIV
بسیاری از افراد مبتلا به HIV زندگی طولانی و منظمی دارند. با این حال باید برنامه دقیقی برای مدیریت زندگی و بیماری داشته باشند.
داشتن روال دارویی
مصرف داروهای ایدز مطابق تجویز پزشک ضروری است و از دست دادن حتی چند دوز ممکن است درمان را به خطر بیندازد.
فرد باید روال روزانه مصرف دارو را متناسب با برنامه شخصی و برنامه درمانی خود طراحی کند.
گاهی اوقات، عوارض جانبی باعث می شود افراد از برنامه های درمانی خود پیروی نکنند. اگر مدیریت عوارض جانبی دشوار است، با یک پزشک متخصص مشورت کنید. آن ها می توانند دارویی را که تحمل آن آسان تر است توصیه کنند و تغییرات دیگری را در برنامه درمانی پیشنهاد دهند.
مراقبت های کارکنان مراکز بهداشتی
کارکنان مراقبت های بهداشتی باید اقدامات احتیاطی جهانی را رعایت کنند. اقدامات احتیاطی جهانی دستورالعمل های کنترل عفونت می باشد که برای محافظت از کارکنان بهداشتی و بیماران آن ها در برابر قرار گرفتن در معرض بیماری های منتقله از طریق خون و برخی مایعات بدن ایجاد شده است.

اقدامات احتیاطی جهانی شامل موارد زیر است:
-
دور انداختن وسایل نوک تیز (مواردی که می تواند باعث بریدگی یا سوراخ شدن زخم ها شود که شامل شامل سوزن، سوزن های زیر پوستی، چاقو و سایر تیغه ها و وسایل تزریقی، شیشه و ناخن های شکسته می شوند)
-
شستن دست ها با آب و صابون قبل و بعد از تمام مراحل
-
استفاده از موانع محافظتی مانند دستکش، روپوش، پیش بند، ماسک و عینک هنگام تماس مستقیم با خون و سایر مایعات بدن
-
دفع ایمن زباله های آلوده به خون یا سایر مایعات بدن
-
ضدعفونی مناسب وسایل و سایر تجهیزات آلوده
-
برخورد مناسب با پارچه های کثیف